shpia jem me rranjë

një shpi që rranjët thellë në tokë ka me i pasë

një të vockël, të ngrohtë e me shum dritë

me çati të kuqe, pa majë

mbrenda shpisë, jehona e bekimit të babës ka me u ni

e ka pasë shprehi në krye me na puthë e mandej

‘zotin e paç me vete‘ me na thanë

tana kujtimet me të, korniza në mur kam me i varë

kur të zgjohem në mëngjes në shpinë me rranjë

nanës kam me i marrë erë në qafë

çdo muej kam m’ia ngjyrosë flokët ngjyrë gështaje

çdo ditë nëpër kopsht kemi me ecë

e nën strehë të pemëve që ambël pikojnë

gjatë kemi me pushu

në shpi ai nuk ka me qenë

s’ka gja, bahem kinse parës ka qenë

grindjet e ambla se kush i pari kandin e shkrimit me zaptu

lojën me fëmijë, stinët në ballin e tij

idealet e mbetuna peng

tana në kujtime kam me i shndërru

në tavanin e shpisë teme me rranjë

kofera madhësish të ndryshme, paluet kanë me ndejtë

nuk kanë me u fërfëllu e zvarritë nëpër dynja

pluhuni qetësisht ka me i mbulu

e në kapakë kam me ua shkrujtë emnat e qyteteve

për të cilat malli nuk ka me më marrë

shpia jeme

stacione autobusësh afër nuk ka me pasë

as hekurudha gjarpnore, as aeroporte

veç tokën përfundi e qiellin përmbi

shpia asht ku asht nana

e rranjët aty kanë me mbi.